กลิ่นอายแห่งความรักเมื่อยามที่ได้หนุนตักแม่
คำว่า “แม่” ของใครหลาย ๆ คนอาจจะหมายถึงคนที่อุ้มท้องเรามาตลอดระยะเวลา 9 เดือน คนที่คลอดเราด้วยความเจ็บปวด คนที่เฝ้าทะนุถนอม กล่อมเกลาเราจนเติบใหญ่ คนที่อยู่กับเราเสมอ แม้ว่าจะเป็นช่วงเวลาที่สุขหรือทุกข์ใจที่สุดในชีวิต คนที่คอยตักเตือนดุด่าเมื่อยามที่เราเหลวไหว หรือคำ ๆ นี้อาจจะรวมถึงใครบางคนที่ไม่ได้เป็นคนคลอดเราออกมาแต่ทำหน้าที่ทุกอย่างที่ได้กล่าวไว้ในตอนต้น โดยที่คน ๆ นั้นอาจจะเป็น ยาย เป็นย่า เป็นน้า หรือเป็นใครก็ได้ แต่เค้าเหล่านั้นได้ทำหน้าที่ของความเป็นแม่ได้ดีที่สุด เพื่อให้เราเป็นผู้เป็นคน อย่างเช่นในทุกวันนี้ โดยไม่หวังสิ่งใดตอบแทน
เชื่อว่าหลายคนที่ได้เข้ามาอ่านบทความในวันนี้ คงมีน้อยคนนักที่ไม่เคยได้นอนหนุนตักแม่ ส่วนคนที่เคยก็ไม่รู้ว่ายังจดจำบรรยากาศเหล่านั้นได้ดีหรือไม่ หรือบางคนอาจจะลืมเลือนมันไปจากใจนานแล้วก็ได้ ตักของแม่เป็นที่ที่ดูเหมือนจะอบอุ่นและปลอดภัยที่สุด บ่อยแค่ไหนที่โดนดุ โดนตี แล้วต้องมานอนร้องไห้สะอึกสะอื้น ขณะที่มีมืออันบอบบางลูบไล้ไปตามเส้นผม พร้อมกันคำปลอบประโลมเบา ๆ จนเผลอหลับไปบนตัก หรือแม้กระทั่งตอนที่ต้องการออดอ้อนเอาสิ่งใด การนอนบนตักพร้อมกับคำพูดแสดงความรักแบบเด็ก ๆ ก็ดูเหมือนจะได้ผลมาแล้ว
แต่มาถึงวันหนึ่งที่เจ้าตัวเล็กของแม่ เติบใหญ่ขึ้นมาพร้อมกับความเขินอายที่จะแสดงความรักดังเช่นวันก่อน ตักนั้นก็ว่างเปล่า ทั้งที่เจ้าของตักอุ่นนั้นยังรออยู่ที่เดิม และพร้อมเสมอที่จะทำเหมือนที่เคยทำ เพราะถึงลูกน้อยของเค้าจะเป็นผู้ใหญ่แล้วก็ตาม แต่ในความรู้สึกของคนที่เป็นแม่ พวกเรายังคงเป็นเด็กน้อยในสายตาของแม่อยู่เสมอ และความรักที่แม่มีต่อพวกเรามันก็ยิ่งใหญ่มากขึ้นไม่เคยลดลงเลย
อย่าปล่อยให้กลิ่นอายอันอบอวลในวันที่นอนหนุนตักมันหายไปอย่างไร้ค่า เพราะช่วงเวลาเหล่านั้นมันมีวันหมดอายุ ไม่มีใครรู้ว่าคุณจะกลับไปทำแบบนั้นอีกได้เมื่อไหร่ หรืออาจจะไม่มีโอกาสนั้นอีกเลย วันแม่มีทุกวันสำหรับคนเป็นแม่ เพราะตำแหน่งนี้ได้มาแล้วไม่สามารถคืนตำแหน่งได้ และจะหมดหน้าที่ก็ต่อเมื่อวันที่คน ๆ นั้นจะหมดลมหายใจ รีบกลับไปนอนหนุนตัก มองหน้าเจ้าของตักให้ชัด ๆ พร้อมกับบอกรักเธอคนนั้นอีกครั้ง เชื่อแน่ว่าความรู้สึกสุขที่สุดเช่นวันนั้น มันจะทำให้ใครบางคนหลั่งน้ำตาได้เลยทีเดียว
